Pesme o kiši i izgubljenim danima” JOHN MELLENCAMP -“Strictly A One-Eyed Jack”, recenzija

Sedamdestogodišnji John Mellencamp je našoj publici verovatno najpoznatiji po hitu “Rain On The Scarecrow” još iz sredine osamdesetih gde je zvučao kao vrlo dobra kopija Bruce-a Springsteen-a, ali je u svojim albumima (ovaj novi mu je dvadesetpeti po redu) baštinio uticaje mnogih pre svega, američkih kantautora kao što su Bob Dylan, Tom Petty, Neil Young, Bob Seger, ali I Steve Miller ili Jackson Browne. Naravno da je u svojoj dugogodišnjoj karijeri izbrusio lični pečat (a traje već 46 godina). Da nije tako ne bi bio mega-popularan u SAD, a jedno vreme i u ostatku sveta. Albumi kao što su “American Fool”, “Scarecrow”, “Lonesome Jubilee” I “Human Wheels” bili su na vrhovima Top lista štirom planete.

“Strictly a One-Eyed Jack” je ploča čije su konture počele da dobijaju oblik tokom pandemije Korone a pesme su u jednom dosta ličnijem maniru, nalik na Waits-a ili Dylan-a. Naravno, prisustvo Bruce-a “The Boss”-a u čak tri pesme boje album u boje “ Gazde” , ali je Mellencamp mudro postavio temelje ploče na jake tekstove i country-rock aranžmane. Osnova oko koje se vrte tekstovi na “Jednookom Džeku” su kiša i smrtnost kao kraj svega. Centralna pesma i najveći hit do sada je svakako sjajan duet Brusa i Džona – “Wasted Days”.

Stihovi : 

“How many summers still remain

How many days are lost in vain

Who’s counting now

These last remaining years

 How many minutes do we have here

Wasted days

Wasted days”

su lament nad starošću i prolaznošću života. Ubedljiv i melanholičan, sa sjajnom violinom kao podlogom i fenomenalnim gitarskim solom. “Gone so soon” ima atmosferu kao da ste upravo ušli u neki noćni jazz klub, a “Sweet Honey Brown” je o danima izgubljenim u heroinu. “Lie To Me” je klasična country-rock pesma za sve barove i džubokse u Teksasu i Alabami. “Driving In The Rain”, “Chasing Rainbows” i “ A Life Full Of Rain” su pesme o kiši, a zapravo životu.

“ Did You Say Such A Thing” je Springstinovska. I ne čudi kad je Brus lično i ovde stajao za mikrofonom rame uz rame sa Melenkampom. “Streets Of Galilee” me podseća na Noflera i njegove rane radove a “I Am A Man That Worries” nosi Vejtsov čudni ritam i neobičan aranžman.

Sve u svemu, Mellencamp je uspeo da iz sebe izvuče pesme koje se mogu staviti u rang njegovih najboljih i najuspelijih. To je dovelo do toga da je “Strictly a One-Eyed Jack” jedna od njegovih najboljih ploča u karijeri i ploča koja se sigurno neće moći zaobići kada se bude pravila retrospektiva 2022. godine. Za mene jedno od većih iznenađenja u poslednje vreme. Ploča vredna (višekratnog) slušanja i istraživanja. Pogotovo u kasne sate, uz prigušeno svetlo i bocu vina…